A na początek

Mam 51 lat i jestem kobietą w jebanym kryzysie egzystencjonalnym.

Ostatnio, generalnie mam problem z odnalezieniem siebie w tzw wadze ciężkiej. Staram się nie klepać na lewo i prawo, ale mam problem z tą straszną ilością kilogramów, które mi z 3 lata temu hurtem przybyły. W ciągu kilku miesięcy z kilkanaście. Byłam w szoku, co się dzieje...Śmieję się, że wystarczy, że spojrzę na jedzenie i brym! brym!  +1,5 kg.

Kilka miesięcy temu pozbyłam się gładko upiętego kucyka z prostych od urodzenia włosów, na pocieniowane, półkrótkie, by nie iść już na łatwiznę i już ich nie wiązać na odwal, tylko wpuścić w nie trochę powietrza.... jakież było moje zdziwienie, gdy po obcięciu i umyciu fryzjerka zabrała ręcznik, a w lustrze zobaczyłyśmy pokręcone kosmyki, każdy w inną stronę. "Przejechać dyfuzorem?"- zapytała zaprzyjaźniona fryzjera... Jebnąć Ci? Prostuj je!!! Nic z tego, non stop każdy w inną stronę. Postanowiłam nic z nimi nie robić, nie mam na nie siły, ani przestrzeni... whatever

Ostatnio często wstaję zlana potem, jest to na pewno lepsze od odczucia zgagi opanowującej całe ciało, płonięcia od środka, od wewnątrz i problemów z zasypianiem i ogólnie ze snem....

Nic nie powiem o ogólnym poddenerwowaniu, taa... totalnym wqrwie na maksa, trudnym dla otoczenia, ale chyba jednak najtrudniejszym dla mnie...

MENOPAUZA?

Tak. To jebana menopauza, z którą się mierzę od jakiegoś czasu...ona prowadzi, cały czas jest o jeden krok przede mną...biegnę...gonię..

PO CO TU JĘCZĘ? UTYSKUJĘ?

Kiedyś, w trudnym momencie, pisanie pomogło mi 'wyjść z dupy', to może teraz...?

...yeah...